Niet altijd wijst de weg zichzelf. Er zijn er Die zich verliezen in steeds meer en steeds Minder doorzichtige stenige zijpaden, in omhoog.
En omlaag zonder duidelijk doel, en nog altijd Is het een weg, met de sporen die daarop wijzen. Misschien denk je ergens, halverwege of waar Het ook mag zijn, als je in kalme angst meent Verdwaald te zijn en zelfs de weg terug nooit meer te zullen vinden, misschien is er een oog. Dat deze verwarde weg ziet als een rechte lijn, als een pijl, die zonder omhaal afvliegt op Het doel.
Vertrouw daarom de weg, altijd, want Hoe dan ook, hij komt aan, anders was hij er niet.  

Uit: T. van Deel, Nu het nog licht is

Ik wil niet in een wereld zonder kathedralen leven. Ik heb hun schoonheid en verhevenheid nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de platvloersheid van de wereld. Ik wil opkijken naar de stralende kerkramen en me laten verblinden door hun bovenaardse kleuren. Ik heb hun glans nodig. Die heb ik nodig als verzet tegen de smerige eenheidskleur van uniformen. Ik wil mijzelf hullen in de bittere kou die in de kerken hangt. Ik heb hun gebiedend zwijgen nodig. Ik heb het nodig als verzet tegen het gebral van de kazernes en het stompzinnige gezwets van de meelopers. Ik wil het bruisende geluid van het orgel horen, die stortvloed van bovenaardse klanken. Ik heb die klanken nodig als verzet tegen de schelle lachwekkendheid van marsmuziek. Ik houd van biddende mensen. Ik heb hun aanblik nodig. Ik heb die nodig als verzet tegen het verraderlijke gif van de oppervlakkigheid en de stompzinnigheid. Ik wil de machtige woorden van de bijbel lezen. Ik heb de magische kracht van hun poëzie nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de verwaarlozing van de taal en de dictatuur van de leuzen. Een wereld zonder die dingen zou een wereld zijn waarin ik niet meer wil leven. (Paul Mercier: Nachttrein naar Lissabon)

Verhalen op een lentedag in Amsterdam

In de trein naar Amsterdam lees ik in de biografie van Steve Jobs. Het is een prachtig levensverhaal van de man die al zijn belangrijke gesprekken wandelend voerde. “We gingen wandelen, wat niet tot mijn managementtechnieken hoort”” zal Bill Gates later zeggen na een wandeling met Jobs door Cupertino. Ik stap uit de trein met het boek in mijn rugzak. Op de weg naar mijn afspraak in de buurt van de Overtoom, door Amsterdam in lentesfeer,  kom ik op  bijzondere plekken. Ik wandel op de Dam de Nieuwe Kerk binnen, waar een tentoonstelling is onder de titel: “Jodendom, een wereld vol verhalen”. Prachtige boekrollen zie ik en banieren met spreuken, zoals: “Als je goud en boeken laat vallen, raap dan eerst de boeken op en dan pas het goud”. Met al die spreuken  nog in mijn hoofd wandel ik verder naar het Leidseplein en ga naar binnen in de pas geopende Apple Store. Ik herken de filosofie van Steve Jobs: de grote open ruimte, de glazen trap die in de lucht lijkt te zweven, de vriendelijke jonge verkopers in blauwe coltrui. Tegenover de Apple Store drink ik een koffie en denk na over het verhaal van de bijzondere man die Jobs is, man van wandelingen en verhalen. Ik sla zijn biografie erbij open, het boek dat draait om passie, schoonheid en lef. Een boek met boeiende verhalen. Ik kijk op en zie rechts van me de Stadsschouwburg, waar nu de Tartuffe van Molière wordt gespeeld, zo zeggen reclameborden op de gevel me. Wat zag ik daar op die plek  mooie theaterstukken, gespeeld door geweldige acteurs. Ik wandel op deze lente-ochtend door een stad vol verhalen, verhalen van Jodendom ( “raap boeken op in plaats van goud”), van succes in de 21ste eeuwen Apple-stores ( “alles moet kwaliteit hebben”), van theaterverhalen die de eeuwen doorstaan: Shakespeare, Ibsen, Heijermans (“de vis wordt duur betaald”) . Het is lente in Amsterdam, stad van verhalen.